به گزارش کردپرس، در پی حمله مرگبار داعش به نشست مشترک نیروهای آمریکایی و سوری در پالمیرا، فضای سیاسی و رسانه‌ای سوریه تنها به پیامدهای امنیتی این رویداد محدود نماند و به‌سرعت به عرصه‌ای برای یک نبرد سازمان‌یافته روایتی تبدیل شد؛ نبردی که در آن، جریان‌های نزدیک به ترکیه و لابی رسانه‌ای حامی حکومت احمد الشرع تلاش کردند از این حادثه برای تضعیف جایگاه نیروهای کرد سوریه و بازتعریف روابط واشنگتن با بازیگران محلی بهره‌برداری کنند.

حمله ۱۳ دسامبر ۲۰۲۵ که به کشته‌شدن دو نظامی آمریکایی و یک غیرنظامی انجامید، نه در مناطق تحت کنترل نیروهای دموکراتیک سوریه (SDF)، بلکه در چارچوب ساختار امنیتی دولت جدید سوریه رخ داد. بر اساس گزارش تحلیلی Al Majalla، عامل این حمله یک عنصر نفوذی داعش بود که موفق شده بود به نیروهای امنیتی دمشق رخنه کند و در لحظه‌ای حساس، نشست هماهنگی با نیروهای آمریکایی را هدف قرار دهد. این واقعیت، بیش از هر چیز ضعف جدی در فرآیند جذب، غربالگری و نظارت بر نیروهای امنیتی دولت جدید سوریه را برجسته کرد و زنگ خطری برای همکاری در حال شکل‌گیری دمشق با ائتلاف بین‌المللی ضد داعش به صدا درآورد.

با این حال، همزمان با انتشار خبر حمله، شبکه ایکس شاهد موجی از روایت‌های هماهنگ بود که تلاش داشتند کانون توجه را از شکست امنیتی دمشق منحرف کرده و آن را به سمت کردهای سوریه منتقل کنند. حساب‌های نزدیک به دولت ترکیه و جریان‌های حامی حکومت الجولانی، بدون استناد به منابع رسمی یا رسانه‌های معتبر، مدعی شدند که ایالات متحده از همکاری با کردهای سوریه ناامید شده و حتی احتمال «رها کردن» آن‌ها توسط دونالد ترامپ را مطرح کردند. در ادامه این فضاسازی، گزارش‌هایی جنجالی و تأییدنشده درباره دیدار فرماندهان کرد سوریه با «گروه‌های مسلح خارجی» نیز منتشر شد؛ ادعاهایی که تاکنون نه از سوی واشنگتن تأیید شده و نه در گزارش‌های نهادهای مستقل بازتاب یافته است.

این روایت‌سازی‌ها در تضاد آشکار با داده‌های میدانی و ارزیابی‌های رسمی قرار دارد. همان‌گونه که Al Majalla اشاره می‌کند، ایالات متحده اساساً به دلیل نگرانی از نشت اطلاعات و ضعف ساختاری، همکاری خود را به وزارت کشور سوریه محدود کرده و هنوز وزارت دفاع این کشور را شریک قابل اعتمادی نمی‌داند. به بیان دیگر، حمله پالمیرا نه تنها محصول همکاری با کردها نبود، بلکه نتیجه رخنه داعش در ساختاری بود که قرار است جایگزین عملیاتی نیروهای کرد در مبارزه با این گروه شود. در مقابل، نیروهای دموکراتیک سوریه همچنان ستون اصلی عملیات زمینی علیه داعش در شمال و شمال‌شرق سوریه به شمار می‌روند و مسئولیت مدیریت پرونده‌های حساسی مانند اردوگاه الهول را بر عهده دارند؛ اردوگاهی که هزاران عضو و خانواده‌های وابسته به داعش در آن نگهداری می‌شوند و کنترل آن بدون حضور SDF عملاً امکان‌پذیر نیست.

به نظر می‌رسد هدف اصلی این عملیات رسانه‌ای، بیش از آنکه بازتاب واقعیت‌های امنیتی باشد، تأثیرگذاری بر معادلات سیاسی آینده سوریه است. القای این گزاره که واشنگتن در آستانه کنار گذاشتن کردهای سوریه قرار دارد، می‌تواند در مذاکرات حساس میان دمشق و SDF به اهرم فشاری علیه کردها تبدیل شود و همزمان ضعف‌های امنیتی دولت جدید سوریه را به حاشیه براند. این در حالی است که حتی پس از حمله پالمیرا، ارزیابی غالب در میان اعضای ائتلاف ضد داعش آن است که مشارکت دولت سوریه در این مبارزه ضروری است، اما تنها در صورتی که با اصلاحات عمیق امنیتی، بازبینی جدی نیروها و نظارت دقیق ائتلاف همراه باشد؛ نه با جایگزینی شتاب‌زده یک بازیگر با بازیگری دیگر.

در مجموع، حمله داعش به پالمیرا را باید نه صرفاً یک عملیات تروریستی، بلکه نقطه تلاقی یک تهدید امنیتی واقعی با جنگی گسترده بر سر روایت‌ها دانست. تلاشی که می‌کوشد مسئولیت نفوذ داعش در ساختارهای امنیتی دمشق را به دوش نیروهای کرد سوریه بیندازد، بیش از آنکه بر شواهد متکی باشد، بخشی از یک عملیات روانی هدفمند است. در شرایطی که داعش آشکارا وارد مرحله‌ای تهاجمی برای بی‌اعتبارسازی دولت‌ها و شرکای آن‌ها شده، تفکیک خبر مستند از روایت‌سازی سیاسی و پرهیز از بازنشر ادعاهای بی‌منبع، به یکی از الزامات اصلی حفظ ثبات شکننده سوریه تبدیل شده است.